Το ποσό που καλείται ο γονέας να καταβάλλει ως διατροφή κρίνεται από τον φυσικό δικαστη, είτε στη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, είτε στη διαδικασία της κυριας αγωγής. Σε περίπτωση που ο υπόχρεος διατροφής, θεωρεί πως δεν είναι οι πραγματικές ανάγκες του τέκνου αυτές που αναγράφονται στην απόφαση διατροφής ή σε περίπτωση που θεωρήσει πως τα εισοδήματα του είναι λιγότερα από αυτά που αναφέρονται στην απόφαση διατροφής ή πως ο έτερος γονέας υποκρύπτει εισοδήματα και ως εκ τούτου το δικαστήριο δε μπόρεσε να σχηματίσει αληθή εικόνα για την αναλογία των οικονομικών δυνάμεων των γονέων, τότε θα πρέπει αφενός να συμμορφωθεί με την υπάρχουσα απόφαση και να καταβάλλει όπως ο νόμος ορίζει, αφετέρου όμως να ασκήσει κάθε ένδικο μέσο που εκ του νόμου προβλέπεται για να βελτιώσει τη θέση του. Το ποσό που θα πρέπει να καταβληθεί ως διατροφή τέκνου κρίνεται σύμφωνα με τις ανάγκες του τέκνου, τα εισοδήματα και την αναλογία εισπδημάτων μεταξύ των γονέων του και με τις ειδικότερες ανάγκες του τέκνου καθώς και τις συνθήκες που επικρατούν στην οικογένειά του.

Το ύψος της διατροφής καθορίζεται από το δικαστήριο συμφωνα με τις ανάγκες του τέκνου, την οικονομική αναλογία των γονέων του και τις ειδικότερες συνθήκες της καθε περίπτωσεις. Ωστόσο, σε περίπτωση που ο γονέας θεωρεί πως καλείται να καταβάλλει περισσότερα χρήματα ως διατροφη από αυτά που θεωρεί πως θα έπρεπε, οφείλει να συμμορφωθεί στη δικαστική απόφαση και να ασκήσει καθε ένδικο μεσο για να προστατεύσει τα δικαιώματα του.Αν δηλαδή ο γονέας που καλείται να καταβάλλει διατροφή θεωρεί πως δεν έχουν αποτυπωθεί ορθά οι αληθινές ανάγκες του τέκνου ή τα οικονομικά μεγέθη, τότε η άσκηση έφεσης είναι μονόδρομος.