Τι θεωρείται ως εγκατάλειψη;
Ως «εγκατάλειψη» (αδόκιμος όρος που δεν βρίσκεται στο νόμο) μπορεί να θεωρηθεί η διακοπή της έγγαμης συμβίωσης γενικά. Οι μορφές της «εγκατάλειψης» ενδέχεται να ποικίλουν και συγκεκριμένα : εγκατάλειψη έχει θεωρηθεί από τη νομολογία η αποχώρηση από τη συζυγική κατοικία, η άρνηση εγκατάστασης στη νέα κατοικία των συζύγων, η αποπομπή του ενός συζύγου από τον άλλο κατόπιν της χρήσης σωματικής βίας ή έντονης ψυχολογικής πίεσης, η παρεμπόδιση της επιστροφής του συζύγου που επιθυμεί να επιστρέψει στην κοινή συζυγική εστία ή ακόμη και η ψυχολογική απομάκρυνση, η τήρηση μίας παγωμένης και αδιάφορης στάσης απλού συγκατοίκου και έτσι η άρνηση της ουσιαστικής και πραγματικής, ολοκληρωμένης, συμβίωσης παρά την τυπική συνέχιση της συγκατοίκησης. Η «εγκατάλειψη» μπορεί να είναι δικαιολογημένη, όταν ο άλλος σύζυγος με την συμπεριφορά και τις πράξεις του έχει εξαναγκάσει τον άλλο να φύγει από την κοινή κατοικία ή αδικαιολόγητη, όταν ο σύζυγος που αποχωρεί θέλησε για δικούς του λόγους να αποχωρήσει από την οικία χωρίς να ευθύνεται ο άλλος. Σε κάθε πάντως περίπτωση είναι σαφές ότι κανείς δεν υποχρεούται να διατηρεί μία έγγαμη συμβίωση που δεν επιθυμεί και που θέλει να διακόψει διότι αυτό ανήκει στο δικαίωμα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του. Ένας γάμος είναι κοινή επιλογή κι όταν ένας από τους δύο δεν επιθυμεί την συμβίωση, τότε ο γάμος χάνει το νόημά του.
Το γραφείο μας πάντοτε συνιστά στους πελάτες του (όταν έχουν εξαντλήσει κάθε προσπάθεια παραμονής στην οικογενειακή στέγη) να φεύγουν ιδίως όταν η παραμονή στην οικογενειακή στέγη προκαλεί εντάσεις και διαπληκτισμούς και ιδιαίτερα όταν υπάρχουν παιδιά. Όταν κάποιος δεν θέλει να συμβιώνει με κάποιον άλλο, πρέπει να αποχωρεί με αξιοπρέπεια και χωρίς καβγάδες. Φυσικά, όταν ευθύνεται και ο άλλος σύζυγος για την «εγκατάλειψη» του άλλου, τότε η απομάκρυνση από την οικογενειακή στέγη είναι επιβεβλημένη εφόσον αυτός που φεύγει το επιθυμεί και πρέπει να γίνεται πριν τα πράγματα «πάρουν τον άσχημο δρόμο», δηλαδή υπάρξουν περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας.
Τι γίνεται, όμως, μετά την αποχώρηση; Ποιες οι συνέπειες ; Καταρχάς εδώ σημειώνουμε ότι όταν η «εγκατάλειψη» είναι δικαιολογημένη, τότε δεν υπάρχει καμία απολύτως επίπτωση. Όμως, το σημαντικό και αυτό που ενδιαφέρει τους εντολείς μας είναι τι γίνεται όταν η «εγκατάλειψη» οφείλεται απλώς στην δική τους επιθυμία και για αυτήν δεν ευθύνεται ο άλλος σύζυγος. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο/η σύζυγος φεύγει επειδή έχει επί παραδείγματι συνάψει σχέση με τρίτο άτομο και επιθυμεί να μείνει με αυτό. Τι θα γίνει σε μία τέτοια περίπτωση; Η απάντηση είναι «ΤΙΠΟΤΑ ουσιαστικό». Η «εγκατάλειψη» σε μία τέτοια περίπτωση, δίνει απλώς το δικαίωμα στον άλλο σύζυγο, αυτόν που εντέλει «παρέμεινε στην οικογενειακή στέγη» να ζητήσει διαζύγιο για ισχυρό κλονισμό του γάμου και να πετύχει την λύση του γάμου. Αυτό, όμως, προφανώς είναι ένα γεγονός που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ενδιαφέρει τον σύζυγο που έφυγε από το σπίτι γιατί όταν έφευγε ήθελε εντέλει να τερματίσει και τον γάμο του.
Στο σημείο αυτό δεχόμαστε και πάλι την ερώτηση: «Μα καλά, το διαζύγιο θα βγει εις βάρος μου;» και ξεκινά η συζήτηση για το αν μας ενδιαφέρει η υπαιτιότητα στο διαζύγιο, δηλαδή το ποιος έφταιξε που βγήκε διαζύγιο. Στην πραγματικότητα η υπαιτιότητα στο διαζύγιο δεν μάς αφορά γιατί το διαζύγιο καταλήγει απλώς στην λύση του γάμου και αυτός που φεύγει από την οικογενειακή στέγη δεν ενδιαφέρεται (τις περισσότερες φορές) αν ο λόγος της λύσης του γάμου (ο ισχυρός κλονισμός) οφείλεται σε αυτόν.
Αναλυτικά μας εξηγεί ο δικηγόρος Νικολαρόπουλος.
