Πολλοί άνθρωποι που θέλουν να χωρίσουν φοβούνται να εγκαταλείψουν την κοινή κατοικία, επειδή φοβούνται ότι θα θεωρηθούν ένοχοι για εγκατάλειψη. Ωστόσο, ο φόβος αυτός είναι αβάσιμος.
Ο νόμος δεν ορίζει την εγκατάλειψη ως λόγο διαζυγίου. Η εγκατάλειψη μπορεί να είναι δικαιολογημένη, όταν ο άλλος σύζυγος ευθύνεται για την αποχώρηση, ή αδικαιολόγητη, όταν ο σύζυγος που αποχωρεί το κάνει για δικούς του λόγους.
Σε περίπτωση αδικαιολόγητης εγκατάλειψης, ο άλλος σύζυγος μπορεί να ζητήσει διαζύγιο για ισχυρό κλονισμό του γάμου. Ωστόσο, αυτό το δικαίωμα δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον σύζυγο που έχει εγκαταλείψει τον γάμο, επειδή συνήθως επιθυμεί και ο ίδιος να χωρίσει.
Τι χαρακτηρίζεται ως περίπτωση εγκατάλειψης;
Η έννοια της “εγκατάλειψης” (ένας όρος που δεν αναφέρεται στο νόμο) αναφέρεται στη διακοπή της συμβίωσης μεταξύ συζύγων. Οι μορφές αυτής της “εγκατάλειψης” μπορεί να διαφέρουν, περιλαμβάνοντας την αποχώρηση από τον κοινό χώρο διαβίωσης στη νομολογία, την αρνητική απάντηση στην εγκατάσταση σε νέο χώρο διαβίωσης, την απομάκρυνση ενός συζύγου μετά από σωματική βία ή ψυχολογική πίεση, τον περιορισμό της επιστροφής του συζύγου που επιθυμεί να επανέλθει στο κοινό οικιακό περιβάλλον, καθώς και την ψυχολογική απόσταση. Επίσης, μπορεί να περιλαμβάνει τη διατήρηση μιας επιφανειακής συνύπαρξης ως συγκάτοικοι, απορρίπτοντας την πραγματική και εμπεριστατωμένη συμβίωση παρά τη συνέχιση της τυπικής κοινής διαβίωσης.
Η ενέργεια της “εγκατάλειψης” μπορεί να είναι δικαιολογημένη όταν ο ένας σύζυγος είναι υπεύθυνος για την ανάγκη αποχώρησης του άλλου από το κοινό περιβάλλον, ή αβάσιμη όταν ο σύζυγος που αποχωρεί θέλει να φύγει για προσωπικούς λόγους χωρίς ευθύνη του άλλου. Πάντως, είναι κατανοητό ότι κανείς δεν υποχρεούται να παραμείνει σε έναν γάμο που δεν επιθυμεί να συνεχίσει, καθώς αυτό συνδέεται με το δικαίωμα της ατομικής ανάπτυξης. Ένας γάμος είναι κοινή επιλογή και όταν ένας σύζυγος δεν επιθυμεί πλέον τη συμβίωση, τότε ο γάμος χάνει την ουσία του.
Συστήνουμε στους πελάτες μας πάντα (μετά από προσπάθειες διατήρησης της οικογενειακής συνύπαρξης) να αποχωρούν, ιδίως όταν η συνέχιση στο κοινό περιβάλλον προκαλεί ένταση και συγκρούσεις, ειδικά εάν υπάρχουν παιδιά. Όταν κάποιος δεν επιθυμεί πλέον τη συμβίωση με τον άλλο, θα πρέπει να αποχωρεί με αξιοπρέπεια και χωρίς περιττούς εντάσεις. Φυσικά, αν είναι δικαιολογημένο, όταν ο άλλος σύζυγος με τη συμπεριφορά του αναγκάζει τον άλλον να φύγει από το κοινό περιβάλλον, η αποχώρηση είναι αναγκαία, ειδικά πριν τα πράγματα εξελιχθούν αρνητικά, όπως σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας.
Ωστόσο, μετά την αποχώρηση, ποιες είναι οι συνέπειες; Καταρχάς, είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι όταν η “εγκατάλειψη” είναι δικαιολογημένη, δεν υπάρχουν σοβαρές επιπτώσεις. Ωστόσο, το κρίσιμο ζήτημα και αυτό που απασχολεί τους πελάτες μας είναι τι συμβαίνει όταν η “εγκατάλειψη” οφείλεται στην απλή επιθυμία του ατόμου και δεν φέρει ευθύνη ο σύζυγος ή η σύζυγος. Συμβαίνει όμως όταν κάποιος σύζυγος φεύγει επειδή έχει αρχίσει σχέση με τρίτο άτομο και θέλει να συνεχίσει με αυτό;
Σε αυτήν την περίπτωση, ουσιαστικά δεν υπάρχουν σημαντικές νομικές επιπτώσεις. Η “εγκατάλειψη” σε αυτό το πλαίσιο δίνει απλά το δικαίωμα στον σύζυγο που παραμένει στην οικογενειακή κατοικία να αξιώσει διαζύγιο λόγω σημαντικής αναταραχής του γάμου και να επιτύχει το τέλος του γάμου. Αυτό, ωστόσο, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν ενδιαφέρει τον σύζυγο που αποχώρησε από την οικογενειακή κατοικία, καθώς τότε που αποχωρούσε επιδίωκε και το τέλος του γάμου.
Εδώ προκύπτει και πάλι το ερώτημα: “Θα έχω μειονεκτήματα από το διαζύγιο;” και αρχίζει η συζήτηση για το αν είναι σημαντικό να εντοπίζεται η υπαιτιότητα για το διαζύγιο, δηλαδή ποιος φέρει την ευθύνη για τη λύση του γάμου. Στην πραγματικότητα, η υπαιτιότητα για το διαζύγιο δεν είναι ένα κρίσιμο θέμα, καθώς το διαζύγιο οδηγεί απλά στο τέλος του γάμου και αυτός που αποχωρεί δεν συνήθως ανησυχεί για τον λόγο που οδήγησε στη λύση του γάμου (τη σημαντική αναταραχή).
Η υπαιτιότητα για το διαζύγιο έχει μόνο μια νομική συνέπεια και αφορά τον καθορισμό της αξίωσης διατροφής του συζύγου που παραμένει στην οικογενειακή κατοικία, κατά τη διάρκεια και μετά το διαζύγιο.
