Ένας από τους συνηθέστερους λόγους διαζυγίου στις μέρες μας, αλλά και στο παρελθόν είναι η μοιχεία, ή όπως αναφέρεται στη καθομιλουμένη η απιστία/απάτη. Ο σύζυγος που βίωσε τη μοιχεία, σίγουρα νιώθει άσχημα συναισθήματα και πολλές φορές εμφανίζει εκδικητικές τάσεις. Θα πρέπει ωστόσο να συμβουλεύεται τον δικηγόρο του, ώστε να αποφύγει μοιραία λάθη, καθώς η απόδειξη της μοιχείας θα πρέπει να γίνει σύμφωνα με τα όσα ορίζει η Πολιτική Δικονομία και με κανέναν άλλον τρόπο.
Πως όμως ορίζει η Πολιτική Δικονομία, πως θα πρέπει να γίνεται η απόδειξη της μοιχείας και των άλλων κλονιστικών λόγων σε δίκες διαζυγίου;
Η μοιχεία αποδεικνύεται, βάσει των επιτρεπόμενων αποδεικτικών μέσων που προσδιορίζει Πολιτική Δικονομία. Δεν είναι λίγες οι φορές που σύζυγοι νιώθοντας πληγωμένοι, θέλουν να χρησιμοποιήσουν στη δίκη διαζυγίου βιντεοληπτικό υλικό, ώστε να αποδείξουν τη μοιχεία θέλοντας να εκδικηθούν τον σύζυγο που τους απάτησε και οδήγησε σε τέλμα τον γάμο τους. Κάτι τέτοιο όμως είναι παράνομο, καθώς δεν επιτρέπεται η έκθεση ιδιωτικών στιγμών για λόγους γαμικών διαφορών, καθώς παραβιάζουν την απαραβίαστη βαθμίδα της προσωπικής ζωής. Σημαντικό είναι να τονιστεί πως, η προσκόμιση τέτοιου παράνομου αποδεικτικού υλικού, επισύρει βαρύτατες ποινικές κυρώσεις.
Τα επιτρεπόμενα αποδεικτικά μέσα ώστε να αποδειχθεί η μοιχεία, είναι τα ίδια που επιτρέπονται για κάθε είδους κλονισμό στις δίκες διαζυγίων ήτοι: η ομολογία σύμφωνα με το άρθρο 597 ΚΠολΔ, τα συμπεράσματα που θα προκύψουν από την ανωμοτί εξέταση των διαδίκων σύμφωνα με το άρθρο 597 παρ.1 περ.1 ΚΠολΔ, τα έγγραφα σύμφωνα με τα άρθρα 438-441 και 445-449 ΚΠολΔ και οι μαρτυρίες τρίτων είτε δια της εξετάσεως αυτών στο δικαστήριο κατά τη δικάσιμο, είτε δια ενόρκων βεβαιώσεων.
Τι ορίζεται όμως ως μοιχεία;
Ως μοιχεία βάσει του καταργημένου άρθρου 357 ΠΚ, οριζόταν η φυσιολογική γενετήσια επαφή ανάμεσα σε πρόσωπα διαφορετικού φύλου, από τα οποία τουλάχιστον το ένα είναι έγγαμο. Το συγκεκριμένο αδίκημα που ως αναφέρθηκε έχει καταργηθεί εδώ και πολλά χρόνια, εστίαζε στην ύπαρξη σεξουαλικής επαφή με τη στενή έννοια δύο ατόμων διαφορετικού φύλου, εκ των οποίων το ένα βρισκόταν σε γάμο κοινωνία. Πλέον, η μοιχεία έχει καταργηθεί τόσο ως ποινικό αδίκημα, όσο και ως απόλυτος λόγος διαζυγίου και ισχύει ως ένα από τα μαχητά τεκμήρια ισχυρού κλονισμού του γάμου.
Διαβάστε – Πως αποδεικνύεται η διετής διάσταση;
Στο παρόν οικογενειακό δίκαιο, η μοιχεία έχει μια πιο διευρυμένη έννοια και δεν αποτελεί μόνο τη γενετήσια επαφή, αλλά και κάθε σαρκική επαφή του συζύγου με τρίτο πρόσωπο που επιδιώκει ή και επιτυγχάνει τη γενετήσια ικανοποίηση εκτός γάμου. Πλέον μοιχεία υφίσταται και επί ατόμων του ιδίου φύλου και δεν υπάρχει πια ο χαρακτηρισμός του <<φυσιολογικού>> της γενετήσιας επαφής. Ο ευρύς και όχι ο στενός όπως επικρατούσε ορισμός της μοιχείας, θεωρείται ο πλέον κατάλληλος ώστε να συναχθεί το τεκμήριο του ισχυρού κλονισμού του γάμου εκ της μοιχείας, καθώς ο νομοθέτης εστιάζει στη βαριά παραβίαση της συζυγικής πίστης από οποιασδήποτε μορφής γενετήσιας επαφής, που οδήγησε στον ισχυρό κλονισμό του γάμου. Ωστόσο, δε μπορεί να θεωρηθεί μοιχεία η απλή ερωτική διάθεση ή το φλέρτ που δε φτάνουν μέχρι τη στενή σωματική επαφή.
Τι ισχύει για τη μοιχεία μετά τη διακοπή της συμβίωσης;
Σε περίπτωση εγκατάλειψης του ενός συζύγου από τον άλλον, η υποχρέωση για συζυγική πίστη εμφανίζεται πλέον εξασθενημένη και ως εκ τούτου η αξίωση του έχει καταχρηστικό χαρακτήρα. Η μοιχεία λοιπόν που τυχόν πραγματοποίησε ο σύζυγος που εγκαταλείφθηκε από τον έτερο σύζυγο, δε δύναται να στηρίξει το μαχητό τεκμήριο της μοιχείας του άρθρου 1439 παρ.2 ΑΚ.
Μάλιστα, είναι αρκετά δύσκολο να αποδειχθεί ο ισχυρός κλονισμός του γάμου κατ΄άρθρον 1439 παρ.1 ΑΚ, καθώς η εγκατάλειψη του εναγομένου που συνεχίζεται, θεωρείται κατά κάποιον τρόπο ως συναίνεση στη μοιχεία και το δικαίωμα διάζευξης του ενάγοντος από αυτό το τεκμήριο, θα θεωρηθεί κατά πάσα πιθανότητα καταχρηστικό. Μάλιστα η νομολογία, δηλαδή οι δικαστικές αποφάσεις των δικαστηρίων έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως ένας γάμος που έχει κλονιστεί αρχικά από μια αδικαιολόγητη διακοπή που αφορά τον ένα μόνο σύζυγο, είναι δυνατόν να κλονιστεί στη συνέχεια εκ της μεταγενέστερης συμπεριφοράς του έτερου συζύγου.
Για να λειτουργήσει το μαχητό τεκμήριο κλονισμού του γάμου λόγω μοιχείας θα πρέπει να υφίσταται κάποιας μορφής υπαιτιότητα, τουλάχιστον αμέλεια, χωρίς να είναι απαραίτητη η ύπαρξη δόλου. Ωστόσο, αν αποδειχθεί νομική ή πραγματική πλάνη σχετικά με την ύπαρξη γάμου ή αν αποδειχθεί έλλειψη της ικανότητας για καταλογισμό, το μαχητό τεκμήριο του άρθρου 1439 παρ.2 ΑΚ δε γίνεται να εφαρμοστεί. Πόσες μετακομίσεις στην Αθήνα, έχουν πραγματοποιηθεί μετά από διαζύγια.
Πως λειτουργεί όμως το τεκμήριο της μοιχείας στη δίκη διαζυγίου;
Σε αγωγή διαζυγίου λόγω μοιχείας, ο εναγόμενος δύναται να ανταποδείξει πως ο γάμος δε κλονίστηκε ισχυρά, παρά το γεγονός της μοιχείας. Για αυτό και το συγκεκριμένο τεκμήριο έχει απωλέσει τον απόλυτο χαρακτήρα του παρελθόντος και πλέον είναι μαχητό και ως εκ τούτου, δεκτικό ανταποδείξεως και αντικρούσεως. Συνήθεις ισχυρισμοί σε τέτοιες περιπτώσεις που οδηγούν αν αποδειχθούν σε κάμψη του τεκμηρίου, είναι πως υπήρξε συναίνεση στη μοιχεία από τον άλλον σύζυγο, καθώς και ο ισχυρισμός περί του μεμονωμένου του συμβάντος. Σε περίπτωση βέβαια που η μοιχεία συνιστά και αδικοπραξία λόγω προσβολής της προσωπικότητας του συζύγου, ο σύζυγος που υπέστη τη προσβολή, δύναται να αξιώσει χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης σύμφωνα με τα άρθρα 57,59,932 ΑΚ.
Συμπερασματικά
Συνοψίζοντας, η μοιχεία αποδεικνύεται δια των νόμιμων αποδεικτικών μέσων που προβλέπει ο κώδικας πολιτικής δικονομίας και όχι με παράνομο αποδεικτικό υλικό βιντεοσκοπήσεως ιδιωτικών στιγμών, που ως αναφέρθηκε θα δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στο σύζυγο που θα το προσκομίσει. Η μοιχεία πλέον αποτελεί ένα από τα πέντε μαχητά τεκμήρια ισχυρού κλονισμού του γάμου και είναι δεκτική ανταποδείξεως και αντικρούσεως. Δεν έχει πια τον απόλυτο χαρακτήρα κλονισμού του γάμου, που είχε στο παρελθόν όταν η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα.
